Inizio > Descubre Uesca > Leyendas
Pulsa para imprimir la noticia   Pulsa para enviar la noticia  

A LEYENDA DE SAN CHORCHE  


O FUEGO EN OS GÜELLOS D’UN GUERRERO

Os rasmiudos asetiadors de Wasqa, a ziudat musulmana, prinzipiaban a dar siñals d’escamallo. Dos días antes Sancho Ramírez, o rei d’els, eba perdiu a bida baxo as murallas.

Os defensors, alibiaus e enfortius por a suya muerte combatiban más seguros. Os suyos batallons, cuan repeliban os ataques d’os cristianos, s’alueñaban por cada bez más d’a urbe mirando de fer tornar a oenemigo t’a suya fortaleza d’o castiello de Montaragón.

Cuasi sin fe e con a disputa sobre o riu Isuela, una montura blanca que portiaba una fegura esbelta de porte noble relumbró sobre lo alto d’o pueyo d’Alcoraz.

O caballero, acotraziau con un peto blanco e una cruz roya pintada en o suyo torso, galopó aprisa enta o clímax d’a batalla. A luita recuperó nuebamén a suya actibidat con un bigor inusual por parte d’os conquistadors.

O inesperau imbitau esdebinió, por dreito, en protagonista, pus a lanza d’él zabucó más ribals que nenguno. Os que escribión sobre a peleya, que acabó an que aparexió o eroe, anotón a victoria cristiana o 15 de nobiembre de l’año 1096.

Días más tarde cuatre atorrocaus rufians malcaraus entrón con miradas refitoleras en O Fosco, una tabierna a rebutir.

O misterioso rezién plegau de cara blanca e pomulos prominens parexeba espisguardau.

—Tú nos acompañas agora! —roñó uno d’os rufians entre que os atros tres l’arrodiaban.

Uno d’os multiples tatuaches que cubriban o cuerpo d’o combatién, concretamén o d’una daga situada en o suyo brazo dreito, brilló e ésta se materializó en as suyas mans. Con un rapido mobimiento s’acapizó sobre
uno d’os atacans e mirando a os suyos compañers menazó con degollar a
o suyo prisionero.

A tabierna quedó deseguida bueita debán d’os pasos escusers d’os parroquianos.

A l’atra nuei, en a mesma mesa, o eroe anonimo rezebió a bisita d’un ombre cubierto con una capa e tapau con una capucha. A luz d’a bela, sobre a mesa, se mobeba nierbosa, exactamén igual como os corazons de toz os oszenses d’a tabierna.

—Agora ye Osca de nuebo e no pas Wasqa, como la clamaban os d’a taifa de Saraugusta. Ye leyal e eroica pus lo son as suyas chens, pero seguirá estando imbicta grazias a tu.

—Quí soz?

L’ombre de güellos pardos e boz rezia se sacó A capucha e siguió fablando a poquet.

—Me clamo Pedro, e soi o primero d’Aragón. Mi pai fue o rei Sancho Ramírez que perdió a bida mirando d’asaltar as murallas d’a ziudat.

—E qué quiers? —contestó o sagaz luitador de güellos azuls e radiu berbo.

—Os que me parlan d’as batallas son chen culta. Han bibiu muito e mui distinto e no han bisto a nenguno como tú. Te nezesito. Con tú a o mío canto uniríanos as tierras de Lebán e Castiella sin duda. Aduya-me a ebanchelizar as tierras!

O misterioso soldau se lebantó e abandonó a cantina sin dezir parola.

A l’altro’l día as puertas d’una armita altoaragonesa yeran apurriadas por a empuñadura d’un enorme mandoble.

Cuantas abitazions dimpués, o fiero ombre feba zeños tot escupindo parolas, como un dragón en pleno aliento.

—As negras barbas d’o rei irrumpen de maitinada en a morada d’o siñor pa dezir-me que San Chorche abita entre nusatros... Ez dormido bien en os buestros aposentos u a buestra compañía nocturna cremaba en estau febril?

—Plegó en plena batalla. Biste o peto blanco e a cruz roya d’os cruzaus. O suyo dominio con a lanza e no digamos o suyo golpe d’espata son dignos. A suya posizión en batalla ye prezisa e a suya capazidat pa zabucar enemigos entre linias, increíble.

—Pedro, o caballero turco bibió o 275 u o 280, cristianizés a ziudat o 1096...

—O suyo azento tamién ye turco e los que mandé pa que lo trayesen debán de yo deziban que materializaba os tatuaches que cubren o suyo cuerpo.

—E qué esperas que faya yo? —respondió Ramiro con cara de zircunstanzias.

—Lo que siga menester, pero le nezesito en estos tiempos de reconquista...

—Yes presto a perder-lo to pa ganar-le?

—Faré lo que siga menester pa recuperar tan inestimable bendizión.

—Deseyas o fuego en os güelos d’un guerrero?

Dos semanas dimpués Pedro I partió ta Balenzia a combatir chunto a o Cid que s’enfrentaba a os Almorabides. Aquella tarde o escusero turco acampaba aprobeitando as zagueras luzes.

—Miro a ziudat —un hombre de piel escura se miraba os suyos tatuaches e iniziaba a parola.

—Tiens cuantas chornadas pero ye tarde e esta zona no ye segura. Millor mañana.

—Me digo Haiku e le sería agradexido si podese resguardar-me aquí en a
larga nuei.

—Soi Mehtap e ésta no ye casa mía, asinas que prou que podez quedar-tos-ie.

—No tos azeptan aquí? —preguntó l’anziano bel poquet más tarde e a la luz d’un buen fuego.

—A Turquía nunca no lo fazión. Aquí parexe que tot lo mundo lo tiene ya
tot atau.

—No te dexes impresionar —miró d’aconortar-le—, toz tenemos bella cosa que fer, una misión.

—Cambié os míos ropaches por los d’un cruzado e plegué aquí...

Un rato más tarde o turco, tot chazendo, se miraba o fuego entre que Haiku permanexeba asentau sobre un saco escondendo en as sompras uns antigos güellos royos.

A l’atro maitino una fortor a fumo e cremau rebelló a Mehtap. Yera un 23 d’abril. O fuego se yera amortau e nenguno l’acompañaba.

Cuan miró de lebantar-se bella cosa d’a mesma color d’as telas d’os suyos pantalons se desprendió. O turco sostenió o extraño, trasluziu, corrucoso manto e con escatas que l’eba cobertau d’a fredor d’a nuei.

A suya color cambiaba con o biento.

Tres días dimpués o eroe d’Alcoraz plegó en a ziudat embuelta en restas fumosas. As chens chazeban carbonizadas e as faziendas claudicaban baporosas.

O guerrero cabalgaba tenso entre os pins de l’altero d’Alcoraz cuan una flamarada endrezada cuentra él le fazió acochar-se e esquibar l’ataque.

—Yes tú a maldat que ha asolau a ziudat?

—No bi ha bileza en o que foi, nomás deber.

Una nueba explosión de fuego sorprendió a Mehtap que materializó un escudo e lo lebantó protechendo-se d’as flamas. O grandizo dragón d’escatas yera ya bisible. A suya piel, mimetica, cambiaba a cada instante e eba preso aspecto incandeszén.

O turco arengó a o caballo blanco mirando de despiar-se d’o combat. O suyo oponén aleteó prinzipiando una persecuzión arrán de tierra sin dexar de chitar fuego por a boca. Os árbols ardeban uno zaga atro dexando un enorme sulco en a zima berde.

O chinete frenó o caballo e se concaró a la monstrosidat.

—Grazias por indicar-me dó yera a ziudat —ruchió o dragón escupindo bapor.
—Haiku? —preguntó con asombro.
—Qué pasa, zagal! Estas montañas d’aquí enta o Norte son perfectas pa nusatros. Agora garra ombre podrá fer-me ruchir de dolor...
—Mas yo no soi un ombre! —respondió rebelando una melena castaña baxo o suyo casco.

A berdat enarcó tanto a o dragón que permitió que a guerrera agafase una branca caita por o fuego a punta d’a cual abrasaba e correse ta par d’o suyo fiero oponén.

O torso con escatas d’a bestia bateba insistentemén as suyas alas con o cabuerno fincau en o suyo costau e con o eroe preso a ella.

O ser alau s’elebó sobre os pins bolando sobre a ziudat.

—Cuan remate con tú, d’o que una bez aquí bi habió, no’n quedará ni una branca. Os dragons tornarán a dominar este mundo e tot se perderá.

A balién turca s’agafaba a la branca fincada como podeba mirando d’arrepinchar-se por as escatas u os punchos bertebrals que recorreban a creatura.

—Acabemos con esta chusta que tanto se resiste!

O inmenso paxaro azercó as suyas alas a o tronco e encomenzó a ganar altaria d’a mesma manera que lo faría un codete. Cuasi sin aliento Haiku se dexó cayer metros abaxo en direzión ta la explanada en o cobalto de l’altero, a tota bitesa.

As arramas d’os árbols atrapón o caballero caito e o dragón mimetizó a suya color dexando d’estar bisible. O cobalto d’o pueyo empezipió a arder.

—Dica agora os tatuaches d’o mío cuerpo m’han feito onra pa ocultar a mía condizión de muller, sabes? —suchirió a guerrera prebando de ganar tiempo e detalles.

—Por ixo yes aquí, berdat? Querebas peliar...

Ella se fixó en un troz d’arrama entre o fuego, suspensa sobre o suelo.

—M’oculto igual como lo fas tú, sin estar bisto, pero procuro de cubrir as mías nafras, espezialmén si éstas me delatan...

Mientres parlaba materializó una lanza que trabesó o dragón dica enclabar-se en tierra. A suya armadura quedó chupida d’a sangre amariella d’a bestia a piel d’o cual preneba color d’o fuego d’os árbols que les arrodiaban.

O ser alau se fazió bisible e as suyas escatas se chupión d’o royo d’a tierra do permanexeba caito.

—Siento que no puedas estar o lacayo d’os tuyos...

O caballero amariello fazió que una nueba lanza d’o suyotronco prenese forma e trabesó o corazón d’o dragón royo. A sangre saliba a borbollos, que, liberada, cualló a franchas sobre l’armadura de cuero color de sol.

A os pocos meses o rei tornó bictorioso de Lebán. Mehtap fue declarada como o Santo Chorche, patrono e salbador d’a ziudat, imbicta en dos ocasions.

A explanada sobre l’altero d’árbols fue conoxida como o zerro de San Chorche desde alabez e aprobeitando o sulco de fuego e árbols cremau dexaus por a bestia se fazió un camino.

Se lebantó una ilesia e dimpués una armita en lo más elebado d’aquel puesto e cada 23 d’abril s’omenacheya a o eroe d’a ziudat, encara que pocos conoxen a berdadera leyenda de San Chorche e o Dragón.

http://www.relatos366.com/

Carrusel Fotográfico
 



Otros contenidos relacionados




 
Zaragoza Turismo SD Huesca Espacio 0,42 Comercio Huesca Hoya de Huesca